Je kent het gezegde wel: “Een beeld zegt meer dan duizend woorden.” In mijn geval: een bronzen beeld.

Geen symbool van iets buiten mij, maar een verbeelding van iets diep vanbinnen. Een tastbare uitdrukking van het pad dat ik heb bewandeld en nog steeds bewandel.

Dit beeld werd mijn muze in het tweede jaar van mijn opleiding bij Phoenix Opleidingen. Een manier om zichtbaar te maken wat in mij bewogen heeft. Wat ik heb mogen aankijken, doorvoelen, loslaten én meenemen. Niet in taal, maar in vorm.

De beweging naar voren

Het beeld laat een man zien die een stap naar voren zet. Niet zomaar een stap. Het is een bewuste beweging, rechtop, met opgeheven hoofd. Een beweging vanuit het donker, vanuit de schaduw een plek die ik goed ken.

Die schaduw droeg ik lang bij me, gevormd door mijn jeugd, mijn geschiedenis, mijn verlies. Daar, in dat donker, leerde ik over rouw, over stilte, over overleven.

Maar het is ook daar waar ik leerde voelen. Waar ik begon te begrijpen dat het donker niet mijn vijand was, maar mijn leraar. En dat er achter die schaduw een ander deel van het leven wachtte: het licht.

Het hart voorop

Op de borst van het beeld is een hart zichtbaar. Niet als decoratie, maar als richtingaanwijzer. Het herinnert me eraan dat ik steeds opnieuw mag kiezen om vanuit mijn hart te leven. In het volle licht. Niet ondanks het donker, maar juist dankzij het donker.

Dat ik mag genieten van het leven, van liefde, van verbinding zonder de pijn te ontkennen. Dat ik mag rouwen én vieren. Mag huilen én lachen. Mag leven én herdenken.

Leven in polariteit is geen zwakte, maar een kracht. Een beweging die me elke dag opnieuw leert om volledig aanwezig te zijn. In mezelf. In mijn werk. In mijn relaties. Daar waar ik ooit leerde over afscheid, heb ik ook geleerd om contact te maken.

Het beeld als spiegel in mijn werk

Wat dit beeld voor mij betekent, zie ik ook terug in mijn werk als coach. Ook daar begeleid ik mensen in het zetten van die ene stap naar voren. Niet omdat het moet, maar omdat iets in hen daartoe uitnodigt.

Vaak begint dat met het toelaten van alles wat er is: het licht én het donker. En met de vraag: Wat zie je als je jezelf echt aankijkt?

Soms is het stil. Soms schuurt het. Maar telkens weer zie ik wat er mogelijk wordt zodra iemand zichzelf met zachtheid én eerlijkheid tegemoet treedt. Het beeld herinnert mij eraan dat ieder mens een beweging kan maken. Geen grote sprong, geen perfecte route, maar een oprechte, moedige stap.

Ik geloof dat die stap pas echt ontstaat als we ruimte maken voor alles wat er speelt. Niet alleen voor het antwoord, maar ook voor de vraag. Niet alleen voor het resultaat, maar ook voor het proces.

De kracht van symboliek

Mijn tatoeage vertelt een soortgelijk verhaal. Die draag ik op mijn huid, dit beeld staat in mijn werkkamer. Allebei herinneringen aan wie ik ben geworden en hoe ik geworden ben wie ik ben.

De lijnen op mijn arm staan voor mijn ouders, mijn broer, mijn zus, en mijzelf. Een familie die ik deels moest missen, maar nooit kwijt ben. De kleuren herinneren me aan het leven, aan mijn eigen kracht en kwetsbaarheid. Aan het feit dat ik mijn geschiedenis niet meer hoef te verstoppen, maar mag dragen, in het licht. Het blog waarin ik mijn tatoeage uitleg, heet niet voor niets Mijn geschiedenis in inkt. Lees hier dat verhaal.

Symbolen zijn geen versiering. Ze zijn dragers van betekenis. Ze helpen ons om te verankeren wat anders zou vervagen. Om stil te staan bij wat er echt toe doet. En soms ook: om verder te kunnen.

Licht dragen

Dit bronzen beeld herinnert me eraan dat de weg naar voren er altijd is. Ook als het donker is. Ook als het schuurt.

Ik mag stappen zetten. Vertragen. Kiezen. Leven. Niet omdat het moet, maar omdat ik het kán. Omdat ik inmiddels beide kanten ken – en beide heb leren waarderen.

En ik geloof dat als je bereid bent om beide, of eigenlijk álle, kanten van jezelf te omarmen, je dan een rijker mens wordt. Niet beter. Niet mooier. Maar vollediger.

Of zoals Jung het zo mooi zegt: “Beter een heel mens, dan een goed mens.”

En jij?

Eén beeld zegt meer dan duizend woorden. En toch heb ik er precies duizend woorden aan besteed. Omdat het verhaal dat erin ligt besloten, gehoord mocht worden. Omdat ik geloof dat delen heelt. En omdat ik nieuwsgierig ben naar jouw verhaal.

Wat zou jouw beeld zijn? En welke stap vraagt vandaag om gezet te worden?