Je kent het gezegde wel: “Een beeld zegt meer dan duizend woorden.” In mijn geval: een bronzen beeld.

Geen symbool van iets buiten mij, maar een verbeelding van iets diep vanbinnen.
Een tastbare uitdrukking van het pad dat ik heb bewandeld en nog steeds bewandel.

Dit beeld werd mijn muze in het tweede jaar van mijn opleiding bij Phoenix Opleidingen.
Een manier om zichtbaar te maken wat in mij bewogen heeft. Wat ik heb mogen aankijken, doorvoelen, loslaten én meenemen. Niet in taal, maar in vorm.

De beweging naar voren

Het beeld laat een man zien die een stap naar voren zet.
Niet zomaar een stap. Het is een bewuste beweging, rechtop, met opgeheven hoofd.
Een beweging vanuit het donker, vanuit de schaduw. Een plek die ik goed ken.

Die schaduw droeg ik lang bij me, gevormd door mijn jeugd, mijn geschiedenis, mijn verlies.
Daar, in dat donker, leerde ik over rouw, over stilte, over overleven.

Maar het is ook daar waar ik leerde voelen. Waar ik begon te begrijpen dat het donker niet mijn vijand was, maar mijn leraar. En dat er achter die schaduw een ander deel van het leven wachtte: het licht.

Het hart voorop

Op de borst van het beeld is een hart zichtbaar.
Niet als decoratie, maar als richtingaanwijzer.

Het herinnert me eraan dat ik steeds opnieuw mag kiezen om vanuit mijn hart te leven.
In het volle licht. Niet ondanks het donker, maar juist dankzij het donker.

Dat ik mag genieten van het leven, van liefde, van verbinding, zonder de pijn te ontkennen.
Dat ik mag rouwen én vieren. Mag huilen én lachen. Mag leven én herdenken.

Leven in polariteit is geen zwakte, maar een kracht. Een beweging die me elke dag opnieuw leert om volledig aanwezig te zijn. In mezelf. In mijn werk. In mijn relaties. Daar waar ik ooit leerde over afscheid, heb ik ook geleerd om contact te maken.

Licht dragen

Dit bronzen beeld staat in mijn werkkamer. Het herinnert me eraan dat de weg naar voren er altijd is. Ook als het donker is. Ook als het schuurt.

Ik mag stappen zetten. Vertragen. Kiezen. Leven. Niet omdat het moet, maar omdat ik het kán. Omdat ik inmiddels beide kanten ken – en beide heb leren waarderen.

Misschien is dat ook waarom ik mijn geschiedenis heb laten tatoeëren op mijn huid:
als een zichtbaar en voelbaar eerbetoon aan zowel het donker als het licht.
Mijn hele verhaal draag ik letterlijk met me mee.
Lees hier de blog over mijn tatoeage: Mijn geschiedenis in inkt

En misschien is dat wel het meest waardevolle wat ik heb geleerd:
Dat ik zelf het licht mag dragen. Of mooier gezegd; het leven mag vieren!