“Het leven wordt voorwaarts geleefd maar achterwaarts begrepen”. Søren Kierkegaard heeft dat ooit heel mooi verwoord. In de afgelopen jaren heb ik veel naar achteren gekeken om te zien, leren en ervaren wie ik ben (geworden). Ik neem je graag mee op deze persoonlijke en intieme reis naar binnen. Hoe ik rouw en liefde als twee kanten van dezelfde medaille heb ervaren, welke kwaliteiten ik daaruit heb ontwikkeld en waarom ik besloot mijn geschiedenis in inkt op mijn arm te zetten.

Achterwaarts

Tijdens het eerste jaar van mijn opleiding bij Phoenix heb ik, als jaaropdracht, mijn levensverhaal geschreven. Ik hoor je al denken; dan ben je wel even bezig! Maar gelukkig moesten (lees: mochten) we ons beperken tot de belangrijkste momenten in ons leven die zouden passen op maximaal vier kantjes. Hieronder vind je daar weer een samenvatting van.

Mijn verhaal begint op 28 januari 1986, mijn eigen geboorte. Zoon van Herman en Elly (foto’s vind je hier). Trotse papa en mama. Hun eerste zoon, maar niet hun eerste kindje. Twee jaar eerder op 3 juli 1984 kregen ze namelijk al een dochter, Annette. Zij, mijn oudere zus, heeft helaas maar een paar uur geleefd. Niemand weet (meer) precies waar ze aan is overleden. Uit contact met het uitvaartcentrum dat ik afgelopen jaar heb gehad ben ik erachter gekomen dat ze destijds op 5 juli in kleine kring is gecremeerd.

Twee jaar later, op 2 mei 1988, wordt mijn broertje geboren. Tim Zijlstra, het kleine broertje van mij en Annette. Ik noem hier bewust ook Annette omdat ze gewoon bij ons gezin hoort. We zijn dan net verhuisd binnen hetzelfde dorp en ons gezin is compleet. Het is ook in die periode dan mijn vader depressief wordt. Hij wordt in die jaren tweemaal opgenomen in het ziekenhuis. Op de gesloten afdeling moet hij weer beter worden. In een soort dagboek dat ik later vind lees ik terug dat hij heel goed weet dat hij depressief is en dat hij echt aan het vechten is tegen zijn eigen demonen. Een gevecht dat hij helaas niet weet te winnen. Op 30 oktober 1992 kiest hij ervoor om het leven te verlaten. Zijn laatste woorden aan mijn moeder waren: “Zorg goed voor de kinderen”.

Mijn broertje en ik groeien op met onze moeder. Ze zorgt met heel haar hart voor ons en weet ons vrijwel in haar eentje op te voeden. In die tijd heeft ze tweemaal hele liefdevolle relaties met mannen die niet bij ons thuis wonen, maar er wel altijd zijn voor haar en voor ons. Op 11 juli 2015 slaat het noodlot echter toe. Mama overlijdt aan een hartinfarct. Plots. Zo ineens. Een hele heftige zomer volgt waar ik me nog goed herinner dat ik een goede vriend belde en zei: “Ze zijn op, mijn ouders”.

Rouw en liefde

Ik mis ze, mijn ouders. Daarbij gaat dat gemis, de rouw, voor mij zowel over alles dat er niet meer is, maar ook alles dat er nooit zal zijn. Ik zal nooit meer van mijn vader horen dat hij trots op me is. En mijn moeder zal nooit meer een luisterend oor kunnen bieden en nooit haar kleindochter kunnen ontmoeten.

Tijdens mijn opleiding heb ik geleerd dat rouw de andere kant van liefde is. Twee kanten van precies dezelfde medaille. Dat je vanuit het gemis ook hele mooie kwaliteiten ontwikkelt. Vanuit liefde naar mijn ouders heb ik mijn vader altijd trots proberen te maken door de lat hoog te leggen voor mijzelf, door mijn opleidingen af te maken en mijn eigen bedrijf te beginnen, succesvol te zijn. Vanuit liefde naar mijn moeder heb ik altijd proberen voor haar te zorgen door alles zelf te regelen, alleen te doen, door verantwoordelijkheid te pakken voor mijn eigen leven en succes. Zo heeft de rouw, het gemis, ook als voedingsbodem gewerkt om hele mooie kwaliteiten te ontwikkelen die ik mijn hele leven meeneem.

Ik kan inmiddels beide kanten van de medaille, zowel de rouw als de liefde aannemen. Ik mag mijn ouders missen én ik kan ze dankbaar zijn voor het leven dat ze mij hebben gegeven. Dat kan ik ze nooit terugbetalen. Dat hoeft ook niet. Wat ik wel kan doen is, ter ere van hen, mijn leven voluit leven. De liefde, de warmte en het licht omarmen. Ik weet dat ze ergens van achter de wolken naar mij kijken en mij al het geluk van de wereld gunnen.

Voorwaarts

Het leven wordt voorwaarts geleefd. En zo is het ook. Maar omdat alles erbij mag horen uit mijn geschiedenis kan ik de toekomst ook voluit tegemoet. Door mijn ouders te eren, te bedanken voor het leven dat ze mij hebben gegeven, stroomt al hun levensenergie (en ook die van hun voorouders) door mij. Levensenergie die ik op mijn beurt ook weer door kan geven aan onze dochter. En om mijn geschiedenis, mijn levensverhaal, altijd bij me te dragen heb ik besloten deze reis vanbinnen, ook naar buiten te laten komen in de vorm van een tatoeage.

Op onderstaande foto zie mijn tatoeage. Ja, hij is wat kleiner dat de foto bij deze blog doet vermoeden. Hij zit op mijn rechteronderarm zodat ik hem iedere dag even zie. De lijnen, vanuit mij gezien, staan voor mijn ouders, rechts mijn vader, links mijn moeder. De drie cirkels zijn mijn zus Annette (de grote stippellijn), de kleine voor mijn broertje Tim en de middelste gekleurde ben ik zelf. In kleur om mezelf te herinneren om al het mooie van het leven te zien, te omarmen en het leven voluit te leven. Dat is het enige dat ik schuldig ben aan mijn ouders, aan mijn geschiedenis en aan mijzelf.

Meer over mij

Ik geloof dat persoonlijke groei en professionele ontwikkeling altijd samengaan. Daarom ben ik niet alleen oprichter en mede-eigenaar van het mooie bedrijf FX Agency, maar volg ik ook een opleiding tot coach bij Phoenix opleidingen in Utrecht. Ik inspireer anderen graag door te vertellen over hoe wij werken op basis van vertrouwen, vrijheid en veiligheid. En coach ik individuen en teams die graag professioneel én persoonlijk een volgende stap willen maken. Ik doe dat op identiteitsniveau. Dus echt vanuit wie je bent (geworden). Door eerst naar binnen te kijken kunnen we buiten namelijk zoveel meer bereiken. Wil je weten hoe ik dat doe? Lees dan meer op www.peterzijlstra.com.